غزلی از مفرح همدانی شاعر معاصر همدانی با مضمون عاشقانه، عارفانه از دیوان ارمغان ملکوت

من و امشب هوای عاشقی و چشم بیداری /

جمال شاهدی ، آوای چنگی، جام سرشاری /

چو مجنون سُرمه می بندم ز گَرد محمل لیلی /

قدم­ روزی­ اگر اِی­ دوست روی­ دیده­ بگذاری /

در این اندیشه ­ام بوسی بدزدم از لبت امّا /

مِی همّت نخورده ما کجا و رسم عیّاری؟

من از برق نگاه دلنشـین دوست دانستم/

نیستانی به خاکسـتر نشیند از دَم ناری /

حکایت­ها کُند از وادی گسترده غفلت /

قیام ناله­ای از سینه صِید گرفتـاری /

جهان در بی­خیالی خوش بوَد ساقی عنایت کُن /

بده پیمانه­ای تا وارهم زین سقف پرگاری /

حضور مطرب و ساقی لبی امشب به مِی تَر کُن /

چو از این کاروان فردا نماند هیچ دیّاری /

کمند انداز این صحرا، کران تا بی­کران هر دَم /

شکار تازه­ای  دارد  ز  خود   غافل  مشو،  باری

عذابــــت میدهد افتد اگر در دیده خاشاکی /

مباد آنکه گناه خویشتن را خُرد پنداری /

ز نور خانقاه قُدسـیان توفیق می­گیرد /

بدرّد  گر  حجاب   از خویشتن اشک  گُنه کاری /

ز یک­سو اشک و یک­سو ناله،یک­سو خون دل یا رب /

مُفـرّح    را    ببین    دارد   عجــــب   آشفته بازاری /