غزلی از مفرح همدانی شاعر معاصر همدانی با مضمون عاشقانه، عارفانه از دیوان ارمغان ملکوت

مرغِ غزل­سرا به چمن وقتِ بامداد /

ميكرد از فراق رُخ دوست انتـقاد /

افتاده دل به وَرطه خون و ز شوق وصل /

فرياد  مي­زند   كه   دَمِ  عشـق   زنده  باد /

نقدينه وجود من از نور عاشقي است /

از اين مقوله گشت دلم، عزّتش زياد /

جامي ز باده با « الفُ ليل » آوريد /

تا بشنوم حكايت دلها ز شهـرزاد /

مسـندنشين خاطر روي تو شد دلم /

شادم از اينكه عشق سرم ميدهد به باد /

بيش از دو پرده ساز نزد چرخِ تنگ­ چشم /

در حيطه شكُوه جَم و فَرّ كيقبـاد /

از بَس سياه­مست شدند از شراب نفْس /

كُفران شكست شيشه حرمت ز قوم عاد /

ما جايگاه و جامه اطلس نخواسـتيم /

از چرخ دون كه تخت سليمان به باد داد /

جز بخشش خدا و به جز فحشِ بي­ ادب /

منّـــت نهاد بر سرِ  ما هر كه هر چه داد /

تزكيّه كُن وجود و زِ تيغ قضا مترس /

با   هيچ   غُنچه    خار   ندارد   سَرِ   عنـاد /

وقت  نماز  صبح،مُفـرّح ز  باده مست /

نام تو را شـنيد و به قَدقامـت ايستاد /