شعری از مفرح همدانی در وصف امیرالمومنین ، مولی الموحدین حضرت علی ابن ابیطالب (ع) و نجف اشرف:

داني چه گفت با دلِ عارف خروش دف؟

ما بنده ايم و حـلقه به گوشِ شَهِ نجف

ما پوست پوش دايره عشق و اُلفـتيم

بي جا نداده ايم قرار و توان ز كف

آهنـــگ ما نبُود به جز ذكر هُو، ولي

نشنيد اين سخن ز ازل گوشِ ناخلف

پاكي دل نگه كُن و منگر جمالِ زشت

گُوهرشناس باش، ببين باطن صدف

با خونِ دل گرفت جهانِ كمال، لَعل

سودي نكرد با همه پُختگي خَزَف

رقصِ شب و شرابِ سحر در نظام عشق

بر ما حرام نيست به فتـواي چنگ و دف 

جائي كه از حساب خبر نيست،خواب و خُور

از ما گرفته عرصه توفيق، وا اَسَف

زانو به خاك مانده ز سنگيني گُنه

دســـتِ من و ولاي تو يا خسرو نجف

بد را به خود گذار و مشو همنشين بد

ورنَه مُفـرّح، از تو بَرَد گُوهر شرف